Informazioni generali
Produttore | Italeri |
Codice prodotto | ita7026 |
Peso: | 0.09 kg |
Ean: | 8001283070263 |
Scala | 1:72 |
Aggiunto al catalogo: | 30.10.2004 |
Tags: | FlaK-38 PaK-35 PaK-40 |
3,7 cm PaK 36 (Panzerabwehrkanone 36) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 37 mm. Opracowana w 1936r. zadebiutowała bojowo w czasie hiszpanskiej wojny domowej. Jako 3,7 cm KwK 36 L45 stanowiła także uzbrojenie wczesnych modeli czołu PzKpfw III i innych pojazdów niemieckich. Pocisk wystrzelony z PaK 36 miał z odległości 500 m przebijalność pancerza ok. 30 mm (przy kącie nachylenia pancerza 30°). Już w 1940r. w obliczu wzrastającej grubości pancerzy czołgów stała się praktycznie bezużyteczna, a w czasie operacji Fall Gelb nie była w stanie przebić pancerzy takich czołgów jak Matilda Mk II, Char B1 czy Somua S-35. Pomimo tego nadal służyła w armii niemieckiej aż do czasu ataku na ZSRR kiedy okazała się całkowicie bezsilna wobec czołgów T-34. Zyskała wtedy przezwisko "Anklopf" - "kołatka". Została zastąpiona armatą 5 cm PaK 38. Działo przeciwpancerne PaK 36 było jednym z najczęściej używanych i najpopularniejszych dział przeciwpancernych z okresu przed II wojną światową. Nieco zmieniona wersja byłą produkowana w Japonii jako 37 mm Type 97, wersje eksportowe produkowano do Włoch (cannone contracarro da 37/45) oraz Holandii (37-mm Rheinmetall), a także do Związku Radzieckiego (1-K). Stanowiła także punkt wyjścia dla innych armat przeciwpancernych kalibru 37 mm i 45 mm. 7,5 cm PaK 40 (Panzerabwehrkanone 40, przeciwpancerne model 40) to niemiecka armata przeciwpancerna kalibru 75 mm opracowana w latach 1939-1941 i używana przez armię niemiecką w okresie II wojny swiatowej. Prace projektowe nad nową armatą przeciwpancerną 75 mm rozpoczęły się już w roku 1939, ale dopiero po inwazji na ZSRR w 1941r. i pierwszych starciach z dobrze opancerzonymi czolgami T-34 i KV zwiększono tempo prac projektowych. Pierwsze działa tego typu dostarczono do jednostek bojowych pod koniec 1941, a do 1943r. stanowiły one większość niemieckiej artylerii przeciwpancernej. Armata PaK 40 była standardowym niemieckim działem przeciwpancernym do końca wojny. Była używana także przez inne panstwa Osi, a zdobyczne egzemplarze weszły na uzbrojenie Armii Czerwonej. Po wojnie służyły w armiach Albanii, Bulgarii, Czechoslowacji, Finlandii, Rumunii i Wegier. Łącznie wyprodukowano około 23 000 sztuk tej broni, a dodatkowo wyprodukowano około 6000 egzemplarzy stanowiących uzbrojenie niemieckich niszczycieli czolgow. Armata PaK 40 stanowiła skuteczną broń przeciwpancerną aż do końca wojny i była w stanie zniszczyć każdy czołg aliancki za wyjątkiem ciężko opancerzonych IS-2 i M26 Pershing. Jedyną poważniejszą wadą PaK 40 był znaczny ciężar własny, co wymuszało używanie do transportu działa ciagnika artyleryjskiego, szczególnie na miękkim gruncie. PaK 40 wystrzeliwał pociski o masie od 3,18 do 6,8 kg. Przebijalność pancerza (0° pochylenia z 500 m) zależała od rodzaju pocisku i wynosila: 132 mm z amunicja AP; 154 mm z amunicja podkalibrowa i 90 mm z amunicja kumulacyjna. Zasieg przy ostrzale bezposrednim to ok. 1800 m a szybkostrzelnosc 14 strzalow na minute. 2 cm Fliegerabwehrkanone 38 to niemieckie holowane, automatyczne działko przeciwlotnicze kalibru 20 mm. Armata FlaK 38 powstała w zakładach Mauser poprzez przekonstruowanie starszej armaty FlaK 30. Podstawowym zadaniem konstruktorów udało się zwiększyć szybkostrzelność teoretyczną z 280 do 420 strz/min., a także poprawić niezawodność działa. Dalsze zwiększanie szybkostrzelności było niemożliwe ponieważ armaty FlaK 30 i FlaK 38 były zasilane z 20 nabojowych magazynków pudełkowych. Armata FlaK 38 znalazła się na uzbrojeniu wojsk niemieckich pod koniec 1940r. Działania bojowe wykazały że zwiększenie szybkostrzelności zwiększyło skuteczność działek kalibru 20 mm, ale nadal jest ona niezbyt wysoka. Pociski kalibru 20 mm zawierały zbyt mało materiału wybuchowego, aby pojedyncze trafienia były w stanie poważnie uszkodzić samolot. Dlatego za konieczne uznano dalsze zwiększanie szybkostrzelności. Osiągnięto to poprzez budowę poczwórnie sprzężonej armaty 2 cm FlaK 38. Flak 38 poza wersją holowana był używany także jako uzbrojenie dział samobieżnych Flakpanzer I i Flakpanzer 38(t). Stał się także podstawą do budowy przeznaczonego dla piechoty gorskiej działa przeciwlotniczego 2 cm Geb.FlaK 38. Armata FlaK 38 była bronią automatyczną zasilaną nabojem zespolowym 20 x 139 mm. Łoże kołowe, do strzelania osadzane na trzech podnośnikach śrubowych. Celownik mechaniczny.
Il Flak 38 è un cannone antiaereo automatico tedesco da 20 mm della seconda guerra mondiale. I primi prototipi della trama furono creati nel 1938 e poco dopo iniziò la produzione in serie. La portata verticale massima era di 3.700 m e la velocità iniziale del proiettile era di 900 m / s. La velocità di fuoco teorica era fino a 420 colpi al minuto.
Il Flak 38 è stato sviluppato dalla società Mauser come una modifica di vasta portata del cannone Flak 30. Innanzitutto, la velocità di fuoco teorica è stata aumentata nel nuovo cannone e la struttura meccanica generale è stata migliorata. Ciò migliorò i parametri dell'arma, tuttavia, come dimostrano le operazioni di combattimento del 1940-1941, il Flak 38 aveva ancora una potenza di fuoco troppo ridotta, che si decise di aumentare creando un quadruplo cannone: ecco come il Flakvierling 38 da 2 cm Entrambe le versioni del cannone furono massicciamente utilizzate dalla Wehrmacht durante la seconda guerra mondiale nel 1940-1945. Sono stati utilizzati anche come armamento per diversi veicoli, tra cui: Flakpanzer 38 (t), Mobelwagen e Wirbelwind.
Cannone anticarro tedesco da 7,5 cm Pak 40 (7,5 cm Panzerabwehrkanone 40) della seconda guerra mondiale. I lavori su questo cannone furono eseguiti nel 1939-1941 da Krupp e Rheinmetall. Una significativa accelerazione del lavoro di ricerca si ebbe dopo l'inizio dell'Operazione Barbarossa e l'incontro da parte delle unità corazzate tedesche dei carri armati KW-1 e T-34. Il cannone Pak 40 fu introdotto nelle unità di linea dalla fine del 1941. Grazie ai suoi parametri elevati, divenne il principale cannone anticarro tedesco fino alla fine della guerra. Fu in grado di impegnarsi in scontri a fuoco con qualsiasi carro armato sovietico e alleato, fino alla comparsa di veicoli come l'IS-2, l'M26 Pershing e il Centurion. Nel periodo 1941-1945 furono prodotte oltre 29.000 di queste armi (compresi i cannoni installati sui cacciacarri). Il suo principale inconveniente era il suo peso relativamente elevato, che richiedeva l'uso di un trattore di artiglieria per il suo trasporto. A causa dell'ampia gamma di munizioni che poteva sparare, veniva spesso utilizzato come cannone da campo. I pesi dei proiettili variavano da 4,1 kg a 6,8 kg. Dati tecnici: calibro: 75 mm, peso: 1425 kg, velocità iniziale: 930 m/s (proiettile sub-calibro), cadenza di fuoco: 14 colpi/min. Dopo la guerra, il cannone Pak 40 fu utilizzato negli eserciti, tra gli altri, Albania, Bulgaria, Cecoslovacchia, Finlandia, Romania e Ungheria.
Errore nella descrizione? Segnala un problema
...